Ομιλία | Χριστουγεννιάτικη γιορτή Α’ τάξης | Δημοτικό σχολείο| Αμερικανική Γεωργική Σχολή
Posted on: January 1, 2017
Αγαπητοί γονείς και κηδεμόνες
Αγαπητοί φίλοι των οικογενειών
Αγαπητοί συνάδελφοι και στελέχη της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής
Σας καλωσορίζουμε όλους και με μεγάλη χαρά στην αποψινή βραδιά, όπου οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α’ τάξης έχουν ετοιμάσει μαζί με τις δασκάλες τους και θα μας παρουσιάσουν, το χριστουγεννιάτικο θεατρικό τους έργο «Ο Καρυοθραύστης». Ένα έργο ευρέως γνωστό, το οποίο θα επιχειρήσουν να του προσδώσουν τη δική τους ερμηνεία, το δικό τους χρωματισμό, να αφήσουν το δικό τους παιδικό αποτύπωμα. Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουν.
Εύχομαι λοιπόν να απολαύσετε τη σημερινή βραδιά και να καμαρώσετε φυσικά τα παιδιά σας, το οποίο είναι και το βασικό ζητούμενο.
Θα μου επιτρέψετε αρχικά, πολύ σύντομα, να αναφέρω και να ευχαριστήσω προκαταβολικά όλους όσους εργάστηκαν για τη σημερινή παράσταση. Ξεκινώ από τις δασκάλες της Α’ τάξης, τις κυρίες Σωτηρία Οικονόμου και Μαίρη Ασλανίδου, οι οποίες είχαν τη συνολική ευθύνη και το συντονισμό ολόκληρης της προετοιμασίας που μας οδήγησε σήμερα εδώ. Πολλή δουλειά, πολλές πρόβες και πολλή αγάπη και αφοσίωση ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πολυεπίπεδης προσπάθειάς τους. Τις ευχαριστούμε πολύ και από την καρδιά μας.
Ευχαριστώ, επίσης, την εικαστικό μας κα. Ιωάννα Στρατόγλου, η οποία δε σταματά να μας εκπλήσσει με τις εμπνευσμένες δημιουργίες της… από τη χειροποίητη πρόσκληση της εκδήλωσης, τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση του σχολείου, τα εκπληκτικά σκηνικά της παράστασης, αλλά και από την αφοσίωση και το πάθος με τα οποία εργάζεται καθημερινά με όλους τους μαθητές μας, καλλιεργώντας τους συστηματικά την αγάπη για την εικαστική τέχνη και τη δυνατότητα να συναντήσουν έτσι σε αυτήν, όποιο και αν είναι το ταλέντο τους, την προσωπική τους έκφραση. Την ευχαριστούμε πολύ και χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο που συναντηθήκαμε και είναι μαζί μας.
Η κα. Αλεξάνδρα Καραμούτσιου, η μουσικός μας, δε θα μπορούσε φυσικά να λείπει από αυτήν την προετοιμασία. Επιμελήθηκε τη μουσική του έργου αλλά και τα τραγούδια που θα μας τραγουδήσουν οι μαθητές μας, και είναι εκείνη η οποία επίσης φροντίζει να κάνει το μάθημα της μουσικής για όλους μια δημιουργική και διασκεδαστική διαδικασία, με στόχο να αγαπήσουν τη μουσική στο πλαίσιο που πραγματικά τους ταιριάζει. Την ευχαριστούμε και αυτήν, το ίδιο θερμά, για την πολύτιμη καθημερινή συνεισφορά της στους στόχους και το όραμα του σχολείου μας.
Ακολουθεί ο κ. Στέργιος Καμπούρης, ο οποίος είναι πάντα παρόν σε οτιδήποτε και αν οργανώνουμε και στα τρία σχολεία: πάντα διαθέσιμος, πάντα δημιουργικός και για αυτό πάντα και για όλους αγαπημένος και πολύτιμος συνάδελφος.
Ο Ηρακλής Γκίκας, ο έμπειρος συνεργάτης των σχολείων μας, που επιμελείται όπως πάντα τον ήχο και τα φώτα και ο οποίος έχει πάντοτε έκδηλη την απορία στο πρόσωπό του (και όχι αγωνία), σε κάθε πρώτο μας ραντεβού για εκδήλωση, περιμένοντας να ακούσει τι εντυπωσιακό θα του ζητήσουμε να ετοιμάσει.
Τέλος, η κα. Στέλλα Στέφου, η οποία επιμελήθηκε τις χορογραφίες των μαθητών μας για τη σημερινή μας παράσταση, καθώς και όλοι οι εκπαιδευτικοί του σχολείου, οι οποίοι με διάφορους τρόπους και μαζί με τη βοήθεια μαθητών και μαθητριών του Δευτεροβάθμιου προγράμματος υποστήριξαν διαφορετικές ανάγκες αυτής της απαιτητικής προετοιμασίας. Τους ευχαριστούμε όλους πολύ.
Αυτά για τους συντελεστές της παράστασής μας, ενώ τα διαδικαστικά και τις λεπτομέρειες της σημερινής εκδήλωσης, θα σας τα πληροφορήσει η συνάδελφός μου κα. Έλενα Τσάκου, ως παρουσιάστρια τής σημερινής βραδιάς.
θα ήθελα όμως, καθώς οι περισσότεροι από όσους βρίσκετε σήμερα εδώ είστε γονείς φυσικά της Α’ τάξης και έχετε κάνει μια επιλογή για τα παιδιά σας, η οποία έχει προοπτική έξι χρόνων, να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις για το σχολείο μας και το όραμα που μας εμπνέει και υλοποιούμε καθημερινά. Προφανώς σε όλους εσάς, σε διαφορετικές συγκυρίες, έχουμε μιλήσει αναλυτικά για όλα όσα συνθέτουν αυτήν την προσπάθεια. Και η συμμετοχή σας πλέον στο Δημοτικό μας σχολείο, ως γονείς των μαθητών μας, σας επιτρέπει και θα σας επιτρέπει φαντάζομαι, όλα αυτά που συζητήσαμε να τα εμβαθύνετε, να τα κατανοήσετε ίσως καλύτερα, εννοώντας πιο πρακτικά και στις λεπτομέρειές τους, αλλά και να διορθώσετε πράγματα που ίσως τα είχατε αντιληφθεί διαφορετικά.
Πέρα όμως από τα δομικά στοιχεία του σχολείου, τα οποία εξασφαλίζουν θεωρούμε ένα ενιαίο και συνεχές πλαίσιο δημιουργικότητας και ουσιαστικής εκπαίδευσης και παιδείας για τους μαθητές μας και μια πολύτιμη και σπάνια εργαλειοθήκη αντίστοιχα για τους εκπαιδευτικούς μας, θα ήθελα να περιγράψω, αν τα καταφέρω, τη βαθύτερη στόχευση όλης αυτής της προσπάθειας. Όπως την αντιλαμβάνομαι προσωπικά και όπως, μεταξύ άλλων, την υπηρετώ.
Θα ξεκινήσω λέγοντας κάτι το οποίο νομίζω οι περισσότεροι, ίσως και όλοι, από όσους ενήλικες βρίσκεστε σήμερα στην αίθουσα, το έχετε πει, το έχετε εξομολογηθεί, λιγότερο ή περισσότερο έντονα και με διαφορετικά είμαι σίγουρος συναισθήματα κάθε φορά. Και αυτό είναι ότι… Η ζωή δεν είναι εύκολη, για κανέναν από εμάς. Ωστόσο, για να θυμηθώ τη συνέχεια που έδωσε σε αυτή τη φράση μια σημαντική εικαστικός καλλιτέχνης, η οποία είπε… και τι με αυτό; Ο καθένας πρέπει να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με αυτήν. Και αυτό θα συμφωνήσετε είναι πράγματι το ζητούμενο. Αυτό πρέπει, οφείλουμε να είναι το ζητούμενο.
Σε αυτή την προσπάθεια όμως, αν αφαιρέσουμε τις τύχες ή τις ατυχίες της ίδιας της ζωής και για τις οποίες δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, οι άλλοι είναι η ευτυχία μας ή η δυστυχία μας, για να παραφράσω τον Σαρτρ. Και σε αυτή τη συνεχή και απαραίτητη πορεία αλληλεπίδρασης με τους άλλους μέσα στη ζωή, σε όλες αυτές τις συναντήσεις και τις συναναστροφές μας, συναντούμε θεωρώ καθημερινά ανθρώπους με τους οποίους δυστυχώς δεν μπορούμε συχνά να συνεννοηθούμε. Για να είμαι πιο ακριβής, ανθρώπους που δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πού διαφωνούμε. Συναντούμε ανθρώπους που κάτι θέλουν να πουν, αλλά ποτέ τελικά δεν το λένε – τουλάχιστον όχι τη στιγμή που είναι απαραίτητο αυτό να συμβεί. Ανθρώπους που αδυνατούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και που δεν «εκτείθονται» ποτέ. Ανθρώπους που σκουπίζουν τα πόδια τους μόνο όταν μπαίνουν στο δικό τους σπίτι, ανθρώπους «βαθιά ώριμους» που θεωρούν ότι γνωρίζουν την «απόλυτη αλήθεια», αλλά ποτέ δεν παίρνουν τη δική τους θέση στη γραμμή. Ανθρώπους που δεν κατανούν ότι όταν αλλάζουμε θέση, αλλάζει η θέαση αυτού που κοιτάμε. Ανθρώπους που απλώνουν το χέρι μόνο για να πάρουν και όχι για να σε τραβήξουν σε μια πορεία προς τα μπροστά, ανθρώπους που δεν αναγνωρίζουν τη διαφορετικότητα, αφού το σωστό έχει πάντα συγκεκριμένο σχήμα και χρώμα. Ανθρώπους που έχουν χάσει γενικά την υπομονή τους χωρίς να προσπαθήσουν και πολύ, ανθρώπους που πρέπει να ανακαλύψουμε το «κουμπί» τους για να αλληλεπιδράσουμε μαζί τους, και πάντα υπό συνθήκες, ανθρώπους που βλέπουν δυνατότητα και προοπτική μόνο σε ό,τι έχει χαρακτηριστικά που για κάποιο προσωπικό και ωφελιμιστικό λόγο τους ταιριάζουν. Ανθρώπους που τελικά δεν θα συναντηθούμε και δεν θα γνωριστούμε ποτέ πραγματικά. Και είναι κρίμα…
Σε αυτόν τον ιδιότυπο και παράλογο ρεαλισμό, κυκλοφορώντας οι περισσότεροι με αυτήν την καταπιεσμένη και απόλυτα ελεγμένη ανθρώπινη εκδοχή τους, φτιάξαμε τελικά ένα κόσμο που είναι έτοιμος να εκραγεί. Από την ασυνεννοησία. Επιλέγουμε έτσι να ζούμε μια ζωή, που όλα είναι πιθανά, αλλά τίποτα τελικά δε συμβαίνει.
Κάθε φορά που τα σκέφτομαι όλα αυτά, κάθε φορά που περιορίζομαι από όλα αυτά, χωρίς να αγνοώ τους λαμπερούς ανθρώπους που είμαι σίγουρος ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, αλλά αντίθετα εμπνεόμενος από αυτούς, γνωρίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι φυσικά οι ίδιοι οι άνθρωποι, αλλά οι επιλογές τους. Το πρόβλημα δεν είναι το «σύστημα», αλλά η μη κατανόησή του και, επομένως, η διαχείρισή του για χάρη της δημιουργικότητάς μας, της ζωής μας. Βλέπουμε ό,τι γνωρίζουμε, ό,τι έχουμε διδαχθεί και όσο παραμένουμε στην άγνοια, παραμένουμε αντίστοιχα τυφλοί μπροστά στο ορατό: στην δυνατότητα να διεκδικήσουμε και να αλληλεπιδράσουμε με μια ζωή που μας ταιριάζει.
Σε αυτήν την καθοριστική έλλειψη, η μόνη λύση, η μόνη ελπίδα, παραμένει διαχρονικά η εκπαίδευση και η παιδεία. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να εξασφαλίσει την πρόσβαση σε μια πραγματική ζωή με προσωπικούς όρους. Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, αλλά δεν είναι. Άλλωστε, για να θυμηθώ τον Χρίστο Τσολάκη, δεν υπάρχει σήμερα πιο ασφαλής ρεαλισμός από το ρομαντισμό. Ο άνθρωπος που μπορεί να επιλέγει τη ζωή του διεκδικώντας τους όρους που του ταιριάζουν, ο άνθρωπος που κατανοεί ότι κάθε ερώτημα μπορεί έχει περισσότερες από μια απαντήσεις, ο ευτυχισμένος και ο ελεύθερος δηλαδή άνθρωπος, πρέπει να είναι η μόνη επιλογή και ο διαρκής στόχος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αυτή και μόνο αυτή η πιθανότητα επίτευξης αυτού του στόχου κάνει το επάγγελμα το δασκάλου μοναδικό, συναρπαστικό, πραγματικό λειτούργημα.
Σε αυτό το πλαίσιο και με αυτό το στόχο και μόνο, το Δημοτικό μας σχολείο, κάτω από αυτό το λαμπρό ίδρυμα, και με την υποστήριξη όλων των ανθρώπων του, από τον Πρόεδρό του μέχρι τον κάθε εργαζόμενο, σχεδιάστηκε από την αρχή και με απόλυτο –αρχικά- ρεαλισμό. Έχουμε, όπως συχνά λέω, τη συνθήκη μιας μαγικής συγκυρίας. Το φυσικό περιβάλλον, το αγρόκτημα, οι εγκαταστάσεις, τα τεχνολογικά εργαλεία, το εκπαιδευτικό υλικό, τα ενιαία βιωματικά και καινοτόμα προγράμματα, όλα βρίσκονται στην κατάλληλη θέση. Αλλά δεν είναι αρκετό. Για να δουλέψουν όλα αυτά, για να ενεργοποιήσουν την παιδευτική διαδικασία με την απαιτούμενη ευελιξία και προσαρμοστικότητα, χρειάζονται την αγάπη, το πάθος, την αφοσίωση και το ρομαντισμό των εκπαιδευτικών. Γιατί οι εκπαιδευτικοί, παντού και στο δικό μας σχολείο, είναι η ψυχή και η κινητήριος δύναμή του. Και αυτοί οι εκπαιδευτικοί, οι συνάδελφοί μου, πήραν αυτή τη μαγική συγκυρία, αυτή τη μοναδική συνθήκη που τους προσφέρουμε και την κάνουν καθημερινά για τους μαθητές τους μια μαγική αλληλεπίδραση με τη γνώση και τη ζωή.
Τα παιδιά σας -να είστε σίγουροι- είναι ευτυχισμένα για πολλούς περισσότερους λόγους από όσους πιθανόν φαντάζεστε. Είναι ευτυχισμένα, γιατί μαθαίνουν ακριβώς σταδιακά ότι η ευτυχία τους περνά μέσα από την κατανόηση, την αποδοχή και τη συνεργασία με τους άλλους. Γιατί μαθαίνουν να σέβονται τους άλλους και με τον τρόπο αυτό τον εαυτό τους. Είναι ευτυχισμένα γιατί ανακαλύπτουν οι ίδιοι τη γνώση καθημερινά και κατανοούν ότι δικαιούνται και μπορούν να συμμετέχουν από τώρα στο μετασχηματισμό του κόσμου γύρω τους. Είναι ευτυχισμένα γιατί τους διδάσκουμε να ζητούν συγγνώμη, αλλά και να διεκδικούν το δίκιο τους. Είναι ευτυχισμένα γιατί τους μαθαίνουμε κυρίως και πάνω από όλα να συνομιλούν και επομένως να ορίζουν σταδιακά το χώρο που τους ταιρίαζει και έχουν περισσότερο ανάγκη. Να σχεδιάζουν δηλαδή τη ζωή που έχει το σχήμα, τη γεύση και το χρώμα που ταιριάζει στον καθένα χωριστά. Και όλα αυτά χάρη στη συνεχή προσπάθεια των εκπαιδευτικών μας και του σχολείου μας, που είναι το δημιουργικό τους εργαστήρι.
Σήμερα, λοιπόν, που βρισκόμαστε όλοι εδώ για να χειροκροτήσουμε τους μαθητές μας και παιδιά σας για την προσπάθειά τους, είναι σημαντικό θα συμφωνήσετε να τιμήσουμε και αυτούς που εργάζονται καθημερινά για αυτούς. Που τους εκπαιδεύουν να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους και κάνουν έτσι το όραμα ενός καλύτερου κόσμου πιθανό. Επιτρέψτε μου σας παρακαλώ να σας παρουσιάσω και να σας ζητήσω να προσφέρετε το πρώτο ζεστό σας χειροκρότημα τους εκπαιδευτικούς μας και το διοικητικό προσωπικό του Δημοτικού σχολείου. Τους οφείλουμε πολλά και σήμερα μπορούμε πάλι να τους το πούμε με αυτόν τον τρόπο. Η επιτυχία του σχολείου τούς ανήκει και η συνέχισή της εξαρτάται από αυτούς.
Κλείνοντας, θέλω να σας καλέσω όλους να στηρίξετε αυτήν την προσπάθεια. Να στηρίξετε τους εκπαιδευτικούς, τα σχολεία μας, τα παιδιά σας. Σας εύχομαι μια όμορφη βραδιά, Καλά Χριστούγεννα και ο νέος χρόνος να είναι γεμάτος δημιουργικές και ευτυχισμένες στιγμές για τις οικογένειές σας και τους ανθρώπους που αγαπάτε.
Ευχαριστώ πολύ.
* Ομιλία στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή της Α’ τάξης του Δημοτικού σχολείου της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής (22.12.2016)
tasosbarmpas 
Leave a comment